najgłębiej, że nie żyć mu na tym świecie, jeśli nie odnajdzie swoich państwa.<br>Noc już była, a księżyc wytoczył się wysoko pełny i jasny. Chmury przewaliły się za horyzont, a niebo roziskrzyło mnogością gwiazd niezliczonych. Żaby w stawach zawodziły swoją pieśń chóralną długo, bez końca. Na chwilę krótką wszystkie razem milkły, potem jedna pytała: Czy już? Czy już, siostry, śpiewać będziemy o nocy letniej? - Już o mgłach nad łąkami, o wodzie, chłodnej wodzie i sitowiu, o życiu radosnym? Już i o zimowej śmierci. Już i o cichej śmierci!<br>O tej porze pan i pani, ojciec i Henrysia, przeczekawszy burzę na poczcie