innym, że nie patrzył pod nogi i stąpał właśnie po tych kałużach. W półmroku zapadającego zmierzchu dwie świetliste kropki mknące naprzeciwko niego wyrosły nagle do rozmiarów dwóch reflektorów. Chirurg rozpoznał przód dużej czarnej limuzyny, która mknęła z zawrotną szybkością, i przystanął na chodniku jak wryty. Słyszał nie ustające i nie milknące wycie i trąbienie klaksonu, limuzyna, zarzucając tylnymi kołami po mokrym bruku i kreśląc zabójcze zygzaki, przemknęła obok, a chirurg stał z otwartymi ustami, jak gdyby rażony piorunem. Zjawienie się limuzyny nie zdziwiło go bynajmniej, wszakże rozpoznał ją od razu, lecz przerażona, zdawałoby się obłąkana twarz, którą zobaczył za białą szybą