rozsądnych zetempowców. Świetnie się rozumieliśmy, nasze stosunki były pełne sympatii, humoru. Pamiętam, nie zdążyłem kiedyś wyjść ze szkoły przed manifestacją pierwszomajową. Dzieci śpiewały Międzynarodówkę, a ja w sutannie stałem na baczność, żeby oddać cześć tej pieśni. Obok mnie znalazła się pani sekretarz partii, która przygotowywała tę akademię. W czasie śpiewania mimo woli zaczęła ziewać. Ja z satysfakcją wyjąłem z kieszeni różaniec, podsunąłem jej i pytam: &lt;q&gt;Może to będzie mniej nudne?&lt;/&gt;<br>Naprawdę nasze stosunki układały się niezwykle dobrze. Nawet dyrekcja szła mi bardzo na rękę. Obowiązywał wtedy przepis mówiący, że zajęcia z religii mają się odbywać na końcu lekcji, żeby dzieci, które na