o własnych zasługach. I do tego ta kwaśna mina. Nic dziwnego, że mając do wyboru sfrustrowanego księgowego i Pogromcę Smoka, ludzie wybierali tego drugiego. <br><br>Gdzie u polityka kończy się naturalna w tej branży wola zwycięstwa, a zaczyna chorobliwy narcyzm? Kiedy o partyjnym liderze można powiedzieć, że swój program realizuje jakby mimochodem, a tak naprawdę koncentruje się na zwiększaniu własnego blasku? Trudno to ocenić. Żaden polityk nie upadł jeszcze na głowę, żeby publicznie oznajmiać: "Muszę państwu coś wyznać: jestem narcyzem i leczę się z tego". Pozostaje więc zgadywanie po wyrazie twarzy, po uśmiechu, po gestach, doborze słów i działaniu, co tak naprawdę