kucnąć, usiąść w cieniu na trawie. Patrz, co ci przywiozłam. Jedz.<br>Nie może jeść. Je.<br>I wreszcie spacer. Główną ulicą miasta, niemiłosiernie długą i pełną ludzi. Więc z &lt;orig&gt;poglądaniem&lt;/&gt; na boki, czy widzą. Wszystko. Syna, tego obok, nową sukienkę... prawie jak nową. Uczesaną przez fryzjera wieczną ondulację. Pomalowane usta. Jak młodo, jak dobrze, jak rodzinnie. I nie biednie, nie.<br>Uczucia, których potem nie można nawet przed sobą wytłumaczyć. Które nie pozwolą w nocy zasnąć.<br>Więc teraz, żeby mówić, mówić, mówić. Pytania. Wreszcie. O dom. O ulicę. O kolegów.<br>Matka jest zdziwiona. Dom jak dom. Ulica jak ulica. Koledzy? Nie wie. Nie