wszędzie, iż "jedno jest wszystkim, a wszystko jest jednym", i dlatego <br>odczuwa nieodpartą potrzebę komunikowania tej prawdy o rzeczywistości, <br>którą może wyrazić jedynie za pomocą paradoksu. Praktyka po 'oświeceniu' <br>nie ma końca, gdyż staje się czymś naturalnym dla tego, kto zamieszkał <br>w 'absolutnie sprzecznej samotożsamości'. <br>Każdy rodzaj praktyki ma swoje mocne i słabe strony, jednak wszystkie <br>wskazują na prawdziwą istotę 'jaźni jednostkowej'. Z tego powodu <br>musimy odróżnić polemiki dotyczące wyższości jednego rodzaju praktyk nad <br>innymi od fundamentalnych polemik na temat praktyki zen. W pierwszym <br>wypadku dyskusja dotyczy hierarchii ważności różnych form praktyki ze <br>względu na ich skuteczność. Na przykład Dahui, krytykując