ku niemu swoje duże zapłakane oczy i przez moment rzeczywiście wyglądali jak prawdziwa para zakochanych.<br>Żebraczka stała niedaleko księdza i poruszała ustami w ślad za łacińskimi słowami modlitwy, którą odmawiał ściszonym głosem, prawie szeptem, i czasami nie było słychać jego słów zagłuszanych przez nadciągający wiatr.<br>Wierzchołki drzew kołysały się coraz mocniej.<br>Pierwsze krople deszczu zadudniły o trumnę i zmieszały się ze święconą wodą, którą ksiądz rozpryskiwał z kropidła podobnego do królewskiego berła.<br>Potem na małą dziecinną łopatkę nabrał cmentarnej ziemi i posypał nią trumnę, wymawiając przy tym czarodziejskie zaklęcie: &lt;foreign&gt;Memento, homo, quia pulvis es, et in pulverem revertis...&lt;/&gt;, a w tym