rozmach wyobraźni, idei, upraszczać charaktery, język postaci. W pewnym momencie nawet, wbrew zasadom, które starannie uzasadniał w Przedmowie do Cromwella, przeszedł na pisanie prozą: w kolejnych trzech dramatach, Lukrecji Borgii, Marii Tudor i Angelo. Liczył się z realnymi możliwościami, z publicznością i z cenzurą. Jego utwory można zatem czytać jako modelową realizację dzieł wybitnego poety i teoretyka dramatu dla teatru pisanych i modyfikowanych.<br>Współpraca z teatrem szybko znalazła odbicie w wyraźnej przemianie deklaracji estetycznych. Gdy po czterech latach od premiery Hernaniego Hugo pisał o dramacie, całkiem inaczej określił jego rolę niż w przedmowie do Cromwella (zob. rozdz. 4). Teraz na dramat