ustalony porządek ich powtarzalności. Instrumentacja wypowiedzi dobrze współgra z tonacją uczuciową romansu, staje się doniosłym czynnikiem w tworzeniu emocjonalnej atmosfery jego odbioru, wprowadza niepowtarzalny klimat lirycznej intymności. Jeśli się porówna zwięzłą prozę powieści dydaktycznej polskiego oświecenia, kształconą na publicystycznych wzorach „Monitora", z emocjonalną prozą Malwiny, widać olbrzymi postęp w modelowaniu języka, w uzyskiwaniu jego ekspresywnych funkcji. Powieść Wirtemberskiej była więc odpowiedzią na żądanie, wysuwane często przez A. K. Czartoryskiego, aby pracę nad przywróceniem rodowitemu językowi wszechstronnej ekspresji prowadziły także kobiety. W przedmowie autorka odsłaniała bezpośrednio narodowe cechy własnej prozy: „Nie ma ona innej zalety nad tę, że w ojczystym