dobroć, wydają się niebezpiecznym narkotykiem.<br> Cała sympatia Stendhala i cała sympatia czytelnika są jednak po stronie bohatera. Reprezentuje on bowiem typ wyższy, bogatszy, doskonalszy. Nie ma doznania ludzkiego, które by mu było obce. Potrafi mocno i prawdziwie kochać, płakać z litości i nienawiści do krzywdzicieli, kiedy słyszy piosenkę więźnia. Potrafi modlić się, żałować za grzechy, chociaż religia jest dla niego zbiorem sofistycznych formuł, jednym z niezliczonych kłamstw ludzkich. Ale porozummy się, wszystko to są stany nie więcej znaczenia mające niż stany fizjologiczne. On sam góruje nad nimi, stany zmieniają się, on pozostaje niezmienny. Jest podmiotem, który przybiera kolejno różne własności, ale trwa