ból w piersiach. Zrozumiała, że nie może tu zostać ani chwili dłużej. Że jeżeli tu zostanie, pęknie jej serce. Wymknęła się z sali, odszukała klucz do kancelarii i nie zapalając światła, niemal po omacku zamówiła rozmowę z Warszawą. Wkrótce usłyszała zaspany głos ojca:<br>- Ale co się stało? - dopytywał się. <br>- Nie mogę ci powiedzieć, ale błagam cię, przyjedź jutro po mnie. <br>- Jesteś chora? <br>- Tak... - odrzekła. <br>- Na co? <br>- Nie mogę ci powiedzieć... <br>Na szczęście nie wypytywał więcej. Obiecał, że po nią przyjedzie. Wróciła na salę. Leżała z otwartymi oczami. Nagle poczuła, jak coś ciepłego spływa jej po nogach. Dotknęła uda i stwierdziła, że