się wprawdzie wyrwać, mówiła o żałobie, ale nie było mowy, nie puścił jej. W żałobie są wszyscy, on pierwszy, i dlatego właśnie tańczy. Życie jest za krótkie, każda chwila się liczy, trzeba brać ją, jaka jest, bez filozofii. Hania śledziła z wrogością tańczącą matkę. Marta, zdyszana, przystanęła obok niej na moment. Dziewczyna coś szeptała. Potrząsnęła głową, jakby w przeczeniu, ale odrobinę wyraźniej, głośniej skandowała:<br> Idą ku mnie tylko kalinami<br> po cierniach, po sinych jagodach,<br> umarli, znajomi, kochani...<br> Idą ku mnie tylko po szelestach<br> między wichry zdyszane wplątani:<br> to tu? Ach, cóż za pogoda...<br> Od szronów - brwi aż siwe,<br> młode rzęsy dziwnie