murawę stadionu. Rozglądam się za bliskimi, ale nikogo nie widzę. Pocieszam się jednak, że może podczas defilady kogoś wypatrzę.<br>Sama przysięga zbyt długo nie trwała. Kilka przemówień, fragment mszy i nasza znienawidzona rota. Ale wszystko się kiedyś kończy i przystąpiliśmy do defilady. W pewnym momencie zauważyłem kogoś z mojej rodziny, momentalnie zgubiłem krok i zostałem trochę z tyłu. Nie mogłem się już rozglądać, tylko musiałem wyrównać i złapać krok (nie jest to wcale takie proste) ale byłem szczęśliwy że są na miejscu i zaraz do nich przyjdę.<br>Wracamy na pododdział. Zdajemy broń do magazynu i rozdają nam przepustki. Ku mojemu zaskoczeniu