uważa mnie za natrętnego zuchwalca, ale wstać teraz byłoby jakąś nieprzyzwoitą manifestacją. Męczymy się oboje, ale widocznie ją więzi też ta sytuacja, bo nie odchodzi. Zerkam na nią spod oka: jest cała czerwona i nieruchomo wpatruje się w jeden punkt na stronicy książki. Odczytuję tytuł: Schopenhauer - Les fondements de la morale. Nie wiem nic o Schopenhauerze, ale to nazwisko kojarzy mi się z beznadziejnością duszy. Ogarnia mnie senny smętek. Mam ochotę przeprosić Suzanne, ale choć wiem, że wewnętrznie przyjęłaby to jako coś naturalnego, jej zewnętrzność, nie skontaktowana z moją, musiałaby to zakwestionować jako wybryk wariata.<br>Trwamy tak w nieznośnym napięciu ducha