Oszmiany dobrze im radzi, niechaj jadą, póki czas. Umknęła natychmiast, gdy nadszedł porucznik, speszony, zrugany i spocony. Usiłowały wynagrodzić mu wszystkie cięgi balsamem swojej sympatii, uwagami, że taki gbur, jak rotmistrz, powinien czyścić latryny w koszarach, jak orzekła Ziuta, a nie piastować odpowiedzialny urząd. I trzeba złożyć zażalenie, nauczyć go moresu. A pan porucznik, dalibóg, niczemu nie winien.<br>- Ostrzegałem, że będzie ciężko - powiedział porucznik Świątek, paskudnie zafrasowany. - I niestety sprawdziło się. Ot, bieda. Zachodzę w głowę, co teraz zrobić?<br>Zbliżył się kolejarz i sprawdziwszy, że nie mają biletów na dalszą drogę, kazał im opuścić zatłoczoną poczekalnię. Dźwignęli swoje bambetle. W pobliżu