ramion kuliły się. Zapaliłem w korytarzu światło i zobaczyłem, że jej usta są sine.<br>- Lenka! - krzyknąłem i tak, jak nauczono mnie postępować w przypadkach zadławień, podniosłem jej ręce wysoko do góry; ciało prężyło się i napinało w walce o oddech, a z płuc dobywały się krótkie świsty, niby koszmarny przekaz morsem.<br><br> - Kurwa, nie umiesz robić sztucznego oddychania?! - przerwał fachowiec.<br>- Nie umiem... Tylko te ręce... Że trzeba podnosić, choć to nic nie pomagało. <br>Usta siniały coraz bardziej, sygnał z płuc coraz krótszy; rzucała na boki głową, jakby w geście gwałtownego przeczenia i miała w oczach wstręt - nie lęk, ale wstręt - jak gdyby