się, że się to we wrocławskim przedstawieniu nie ze wszystkim udało. Pęknięcie przebiega niemal dokładnie między dwoma aktami. W pierwszym wszystko idzie świetnie - mroczny świat zamknięty więziennym murem (znakomita scenografia Jerzego Jug-Kowarskiego), jakby uniemożliwiającym wszelki kontakt z rzeczywistością poza nim, czyste, niewymyślne sytuacje, nie starające się przydawać postaciom psychologicznych motywacji nie do udowodnienia. Wszystko jest zresztą. pomyślane na miarę niewielkich jeszcze możliwości aktorskich wrocławskiego zespołu - dość kłopotu mieli zapewne wszyscy z mówionymi dialogami. Niestety, gdy kurtyna idzie w górę w akcie drugim przenosimy się do konwencjonalnej opery. Tiulowym zasłonom rodem z innej zgoła estetyki nie udaje się stworzyć sugestywnej przestrzeni