aspekcie <br>ewokującej, czy wręcz narzucającej określony typ ekspresji, stwarzającej równocześnie <br>możliwość konotacji symbolicznych. Istnieją dwa różne przekazy tej pieśni ­ <br>krakowski, najbardziej dziś popularny oraz gnieźnieński ­ umieszczane w śpiewnikach <br>kościelnych; w naszych analizach posłużymy się redakcją obu przekazów pieśni, <br>zawartą w Śpiewniku Kościelnym ks. Jana Siedleckiego (1973, s. 178-184). Materiał <br>motywiczny obu przekazów Bogurodzicy był wykorzystywany zarówno w mszach łacińskich, <br>jak i polskich.<br> Już z początkiem stulecia posłużył się tym materiałem Klein, w łacińskiej Missa <br>in honorem S[ancti] Adalberti Ep[iscopi] et Mart[yris] (1903 ­ jak na to wskazuje <br>rok Aprobatur, wyd. 1947) na chór mieszany a cappella (z pewnym