Nie chciałem męczeństwa. Odrzucałem myśl o nim. Bałem się, że gdy dopuszczę możliwość mężnego wytrwania w cierpieniu, Pan ześle je na mnie. Napisano gdzieś bowiem, że zawsze Pan dostarcza mocy pozwalającej na znoszenie ucisku. A ja nie chciałem mocy, nie chciałem ucisku. <br>Przeglądałem albumy z holenderskim malarstwem, szukając potwierdzenia, że możliwe jest życie ustabilizowane, że możliwa jest trwałość przedmiotów, spokój domowego wnętrza. Zdawałem sobie sprawę, w jakim miejscu świata żyję, ale kombinowałem: może swoją dawkę zaangażowania i znoszenia przeciwności losu już odbębniłem? Przeżyłem przecież tyle lat w syfie i rozpadzie. Dlaczego Bóg nie miałby zlitować się nad gromadką swoich owieczek? Dlaczego nie