Ta powieść ujawnia zdradliwość uroku władzy nad czasem, bo okazuje się, że na rosnące znużenie narzuconą sobie dynamiką, na poczucie pustki, "uzależnienia się od zdarzeń, od nieustannego cyrku" istnieje tylko jedna recepta: "potrzeba ci trochę ruchu". Gdy poradę tę sfrustrowana bohaterka kwituje: "Miałam już z tobą tyle ruchu, ile tylko można wytrzymać" - to wiadomo, że zostaje jej tylko samobójstwo. "Wypadła z czasu", bo żelazne prawa jego dynamiki narzucają konieczność proteuszowego i nieustannego zmieniania "ja".<br>Profesor Swallow, który mimo prób wyrwania się ze swej generacji ostatecznie się do niej przyznaje, stwierdza, że wyróżnia ją "trzymanie się starej, liberalnej doktryny: nienaruszalnego własnego ja". Mógłby