z baru Kotowicz. Przystanął, rozejrzał się po sali i ruszył ku muzykantom. Głowa jego nie utraciła nic ze swojej wspaniałości. Z włosami rozwianymi nad wysoko sklepionym czołem wydawała się samym natchnieniem.<br>Podniósł rękę:<br>- Chwilę, panowie! Un moment! Ani słowa. Jesteście, panowie, artystami czy nie jesteście?<br>- O tej godzinie, panie dyrektorze? - mruknął skrzypek. Kotowicz groźnie zmarszczył brwi:<br>- Dla artysty nie ma pory, mój panie. Ani słowa! Żądam bezwzględnego posłuszeństwa. Absolutnego posłuszeństwa.<br>Z głębi sali przytoczył się zaspany Słomka. Kotowicz z daleka go zatrzymał rozkazującym wyciągnięciem dłoni:<br>- Stać! Stać, dobry człowieku. Ani kroku. Jako ubogi duchem, może się pan tylko przypatrywać. Ani słowa