Cykle mszalne z tekstami ordinarium missae w języku łacińskim i polskim liczyły od pięciu do kilkunastu części (ich typologię oraz przykłady omówiono w rozdziale I). Zwróćmy uwagę na pewne rozwiązania typowe bądź pojawiające się wyjątkowo. Przeważnie struktura Benedictus, stanowiąca liturgicznie wewnętrzną strukturę Sanctus, tworzy część ekwiwalentną do głównych części cyklu mszalnego; jest to zresztą charakterystyczne dla architektonicznych rozczłonkowań cyklu mszalnego w XX-wiecznej twórczości europejskiej. W okresie posoborowym, zwłaszcza w kręgu Festiwalu Sacrosong, strukturami ekwiwalentnymi do głównych części mszy stają się także części z innymi tekstami (antyfon i pieśni). W związku z tym dokonują się istotne przeobrażenia w strukturze formalnej mszy