przeważnie formę pieśni, <br>o której decydowała bezpośrednio struktura polskiego nieliturgicznego tekstu <br>rymowanego o budowie zwrotkowej (zob. rozdział I). Są to par excellence msze <br>użytkowe, związane niekiedy z okresem liturgicznym, zwłaszcza Bożym Narodzeniem <br>(Klein, F. Walczyński), rzadko Wielkanocą (Klein); pewna grupa ma teksty maryjne <br>(Nowowiejski, Krych), w większości jednak stanowiły repertuar mszalny funkcjonujący <br>per annum. Autorzy tekstów przeważnie pozostają anonimowi, rzadziej odnotowywano <br>ich nazwiska na karcie tytułowej (Konopnicka, Szpyrkówna, O. Kolbuszowski); <br>niekiedy były to teksty pieśni kościelnych.<br><br> Msze polskie reprezentują własny, autonomiczny styl, zasadniczo odmienny <br>od mszy komponowanych do tekstów liturgicznych ­ łacińskich i polskich. Można <br>sądzić, że własne oblicze stylistyczne wiązało się