otuchy głośno tupać butami. <br>Tylko że na tej promienistej i gąbczastej (choć twardej <br>niby) podłodze i tak nic z tego nie wychodziło.<br><br>Tym razem przez zarysowaną zielonym światłem "przechodnią" <br>ścianę jako pierwsza przeszła do niebieskiego korytarza Ika. Groszek <br>jednak trzymał się jej tak blisko, że ani na chwilę nie znikła mu <br>cała z oczu.<br><br>Zielone światło teraz wiodło ich w przeciwną niż przedtem stronę <br>korytarza. Szli za nim - coraz wolniej jednak, coraz niechętniej. <br>Migotało niby wesoło. Zapraszało jakby: "no proszę, no chodźcie". <br>Ale oni - nie bardzo nawet o tym wiedząc - zwalniali <br>kroku. Bo przecież już za chwilę, za sekundę, za trzy czy