brakło miejsca, zadowalał się wozem ustawionym na płozach. Przy hukaniu z bicza ruszono kawalkadą do kościoła. W parafii mieli się stawić wszyscy i zaraz po ślubie wracać do Malenia. Dzień był mroźny, wyiskrzony słońcem.<br>Na przykościelnym cmentarzu, gdzie chowano zmarłych proboszczów, czekało kilkunastu partyzantów. W pocerowanych i wytartych, ale polskich mundurach, prezentowali się znakomicie. Na ich widok ucichły śmiechy, urwały się krotochwilne przyśpiewki. Oczy spoczęły na srebrnych orzełkach, dłonie rade by dotknąć wyszorowanych cegłą, błyszczących guzików. Dowódca oddziału ujął pod ramię pannę młodą. Mania wynurzyła się z plebanii otulona w biel istotnie wytwornej sukni. Głowę jej spowijała kremowa koronka welonu. Oficer