nie wiadomo dlaczego. Nie wierzysz, prawda?<br>- W to już prędzej uwierzę. Pomożesz mi przynieść, dobrze?<br>- Myślałem dziś o tobie.<br>- A ja się ucieszyłam, że przyszedłeś.<br>Pomogłem jej przynieść drugie danie. Gdy zaczęliśmy jeść, zauważyłem, że lekarz na portrecie ma na fioletowych ustach jakby ślad kredki do warg.<br>- Uderzyłem się o mur. Niestety, nie mogę się odzwyczaić od heroizowania moich przygód... Więc jeżeli opuchnięty nos - to natychmiast bójka.<br>- Rozumiem. Może jeszcze weźmiesz sobie jarzyny?<br>Nie odpowiadasz. Wyobrażasz sobie ciotkę leżącą w trumnie. Zaczynasz jeść szybciej. Uśmiechasz się do swoich myśli. Maria robi, według twego przekonania, zaciekawiony wyraz twarzy. Opuszczasz powieki. Żałujesz, że