1925 r. pisała Janina Orynżyna w Zarysie przemysłu ludowego w Polsce: &lt;q&gt;"Zwłaszcza w górskich okolicach, gdzie komunikacja jest utrudniona, przemysł ludowy zaspokaja wszystkie potrzeby przemysłowe ludności, która nic prawie nie nabywa z wyrobów fabrycznych, wyrabiając wszystko od rzemyka i fajki aż do chaty wraz z jej sprzętami. Jak w żywem muzeum przechowały się tu dziedziczne formy twórczości ludowej"&lt;/&gt; (s. 5). Dalej zauważa, że przemiany następują wolno: &lt;q&gt;"[...] na całym obszarze Rzeczpospolitej przemysł ludowy konkuruje wciąż jeszcze zwycięsko z przemysłem fabrycznym. [...] wskutek drożyzny wyrobów fabrycznych rozpoczęto <br>&lt;page nr=278&gt;<br> wyrób płótna tam, gdzie od dawna zadowalano się kupnym perkalem (Poznańskie); wzmógł się na nowo wyrób gontów