za doskonałe wyjście posłużyć się nim jak tarczą. Siedział teraz na ziemi pod ścianą, tonąc w malowniczych zwałach piany, trzymając stolik za nogi i obracając jego blat w kierunku niezmordowanie skaczącej gaśnicy. Oślepiony w pierwszym rzucie Stefan zaczął łomotać w drzwi.<br>- Ja się chcę umyć!!! - wrzasnął z wściekłością.<br>- To się myj! - odmruknął Lesio, zajęty skomplikowaną walką z żywiołem.<br>Osłaniająca go nieco tarcza pozwoliła mu zebrać myśli i trochę oprzytomnieć, a przy tym duszę jego wypełniały dziś uczucia tak potężne, że wszystkie gaśnice świata nie dałyby im rady. Wytężając refleks czynił błyskawiczne uniki i z coraz większą wprawą posługiwał się stolikiem. Czuł