upał sprzyjał mojemu żalowi do ojca, może ów żal nawet<br>usprawiedliwiał. W tym upale każdy odgłos drażnił - słychać było, jak<br>się wóz obciera i uprząż na koniu, jak &lt;orig&gt;naszelnik&lt;/&gt; podzwania u dyszla, a<br>kopyta klapią po zemlonej ziemi. Najmniejsze kolebnięcie wozu uwierało<br>aż gdzieś w pacierzach.<br> To wszystko odbijałem sobie na Bogu ducha winnym ojcu. Cieszyłem się,<br>że mu ten koń wcale nie pasuje, za urodny jest, za wyniosły, pożałuje<br>kiedyś tego złudzenia. Powinien wiedzieć, że taki koń nie jest<br>stworzony do ciągnięcia byle kogo, ale chyba do tego, aby się w zadumie<br>pogrążać, po komnatach błądzić, cukry jeść z rąk i