obiektywną miarą "człowieka klasycznego" a tym moim subiektywnym wyznaniem, czy nie są to dwa nurty myślenia wzajemnie się rozmijające. Osobiście wydaje mi się, że tak nie jest. Myślę, że dopiero od momentu przyjęcia życia i własnego istnienia można mówić o konstruowaniu rzeczywistości i siebie samego. Jest to jakby pierwszy krok na drodze, której szlakiem prowadzi potrzeba porządku. Chodzi mi o zasadniczy stosunek do życia. I dzisiaj, gdy wśród wielu zniszczeń nadwątleniu uległa i wiara w samo istnienie, przywrócenie sił tej postawie przyjmującej życie nie wydawałoby mi się truizmem. Myślę poza tym, że z tej postawy wynikają pewne rygory moralne, jeśli szacunek dla