Gawriły stroiła się, przeglądała się co chwila w lusterku, przecierała ręcznikiem czerepowiecką łyżkę, a na stół przykryty świeżym obrusem kładła laufer z wyszytym napisem: "Żono nie złość męża".<br><br>- Gawriłuszka - mówiła ze wstydliwą czułością - przyjechałbyś w sobotę wieczorem... Słońce rosę wypija, a księżyc łzom sprzyja...<br><br>Żegnając go o zmierzchu, dawała mu na drogę pieróg z mięsem i pięknie przyrumienione watruszki z serem i rodzynkami. Na jej smagłej twarzy smutek układał się w bruzdy, oczy zachodziły łzami. Gawriła tego nie lubił.<br><br>- No, co ty, Cyganicha? Trzeba się żegnać z uśmiechem... Czy chcesz, żeby te smutne ślepia przez cały tydzień za mną chodziły? Przyjrzyj się