uchroni od kary piekielnej... Jakże zatem <br>mógł się na swój czyn odważyć? Judasz... Judasz... Tamten sprzedał Syna, on <br>- Matkę... Co za szatan go opętał, gdy otworzył drzwi i płótno ciął wzdłuż <br>ramy? Oj, nie palatyn był winien, ale on sam! Miejsce poprzedniej wściekłości <br>i poczucia krzywdy zajęła świadomość winy. Padł na kolana i płakał znowu, lecz <br>były to inne łzy. Zbrodnia jego stała przed nim, drżał przed swoim czynem. Oskarżał <br>dotąd innych, lecz cóż go obchodzą inni? Zgrzeszył on sam... Palatyn podsunął <br>mu złoto... Cóż z tego? Trzeba było plunąć na złoto... Nie zabiera się złota <br>ze sobą do grobu. Lepiej było