tylko kapłani siedzą i mrucząc do siebie nawzajem tajemne wyrazy, rozkopują z drżeniem ziemię, z której wydobywają losy i na ich podstawie poszukują rozstrzygnięcia wątpliwych spraw (terram cum tremore infodiunt, quo sortibus emissis rerum certitudinem dubiarum perquirant). Po zakończeniu wróżby przykrywają je [losy] zieloną darnią i przez dwie włócznie wbite na krzyż grotami w ziemię przeprowadzają z pokorą konia, którego uważają za największego wśród innych i czczą jak świętość. Tedy po uprzednim losowaniu, przez które przedtem już to badali, podejmują [w tej samej sprawie] ponowną wróżbę przez to jakoby boskie zwierzę (et premissis sortibus, quibus id exploravere prius, per hunc quasi divinum