gdy pomiędzy weselami i chrzcinami zapadała postna cisza, zaprzęgał do jesionowego wozu dwa konie i ruszał na południe. W domu zostawała kobieta. To nic wielkiego wydeptywać parę razy na dzień ścieżki między domem, chlewem i oborą - tak myślał. W sam raz na jedną babę. Podróż rozpoczynał rano i mógł być na miejscu po południu, ale w połowie drogi miał knajpę. Dokąd się nie wybrać, zawsze przy drodze stoi jakaś knajpa jak nagroda za ciszę i bezruch domu.<br>Przywiązywał konie, rzucał im parę garści siana i szedł pić, a że wszyscy go znali, to zawsze znajdował się jakiś wróg. Pod wieczór ci trzeźwiejsi