które ostatnimi czasy zrobiły się, nie wiedzieć czemu, bardzo niebezpieczne - zaśmiał się gruby strażnik. Ostentacyjnie nie zamknął drzwi naszej chaty. Cieszyło go to, że mógł się z nami w ten sposób drażnić. - Dobrej nocy - dodał jeszcze i wybuchnął śmiechem.<br>Pierwszej nocy nie zmrużyliśmy oka. Gdy następnego dnia niewyspani pojawiliśmy się na polu, robota wcale nam nie szła. Nie uzbieraliśmy tyle, ile mieliśmy, i za karę strażnicy nie dali nam przez cały dzień ani pić, ani jeść..<br>Ledwo żywi dowlekliśmy się do naszej chaty i padliśmy na ostro pachnące liście, służące nam za posłania.<br>- Wszystko mnie boli - zapłakała Zandina. - Wszystko.<br>- Musimy jutro uzbierać