mimo to nie rozbijają one toku narracji, piękno nie jest tu przysłowiowym kwiatkiem na kożuchu, wręcz przeciwnie, podnosi tę prozę wysoko, dodaje jej skrzydeł. Ta proza, będąc ziemią-realizmem, staje się równocześnie niebem-poezją".<br> Istnieje wewnętrzny sens podziału tej książki na trzy części. Moi pisarze - to tęsknota i miłość, i na przekór im własny, ascetyczny program: polska klaustrofobia, "piętno czasów ciężkich, jałowych", "niski pułap chmurnego nieba". Salony i knajpy to nieudana próba realizacji programu. Opowiadania - spięcie między rzeczywistością a marzeniami o własnej literaturze. Nie jest to całkiem dialektyczna triada; teza, antyteza i synteza splatają się tu ze sobą w samobójczym uścisku. "Jak