starannie wybranym miejscu, bez mała sześć kilometrów na północ od zewnętrznej granicy tak zwanego "miasta". Było je wcale nieźle widać ze sterowni. Wrażenie, że są to konstrukcje wzniesione sztucznie, było większe nawet niż przy oglądaniu zdjęć satelitarnego fotoobserwatora. Kanciaste, przeważnie szersze u podstawy niż u szczytu, niejednakowej wysokości, ciągnęły się na przestrzeni wielu kilometrów, czarniawe, miejscami lśniące metalicznie, ale nawet najsilniejsza luneta nie pozwalała rozróżnić szczegółów; wydawało się, że większość owych budowli jest dziurawa jak rzeszoto.<br>Tym razem metaliczne &lt;orig&gt;podźwiękiwanie&lt;/&gt; stygnących dysz jeszcze nie ustało, kiedy statek wysunął ze swego wnętrza pochylnię i rusztowanie dźwigu, otoczył się kręgiem &lt;orig&gt;energobotów&lt;/&gt;, ale na tym