zdolny jest wydobyć z siebie cnoty, dotychczas przytłumione, zasypane złymi nałogami. A więc przeciwstawienie pojedynczej osoby życiu zbiorowemu, słaby zarys teorii Rousseau o człowieku dobrym z natury. Stara kobieta tęskniąca do wyspy bezludnej zdaje się wierzyć, że źródło zła leży gdzieś poza nią, w jej otoczeniu. I chociaż nie bierze na serio swoich słów, wyraża przy ich pomocy to owinięcie się dokoła siebie, tę ucieczkę w głąb swojej istoty, tak nam znaną, gdy widzimy, jak mechanizm stosunków międzyludzkich wytwarza zło, nie wytwarzając winnych ani ofiar: wszyscy są równocześnie winnymi i ofiarami. <br> Jest jasne, po tym, co zostało powiedziane, że Robinson Cruzoe tak