w nieprzeniknionej ciemności, co już na dobre zapadła, prószyło -jak okiem sięgnąć - białe, puszyste mżenie Był to pierwszy śnieg tej zimy.<br>Wpatrywali się z osobliwym przejęciem w zjawisko.<br>- Prószy ta jednako na wszystko: na złe i dobre! mruknął kowal.<br>- Ano, wiadomo - śnieg...<br>Jakoż bielało coraz gęściej. Cisza była w powietrzu nabożna jakaś, najgłębsza...<br>&lt;page nr=171&gt; Puszysty opad leciał wskroś nią bezszelestnie, poprzez ciszę i noc - Jaśniło się już od tego po ziemi, po gościńcu... mżyło wśród niewidzialnych obnażonych drzew... padało białością na skulone w ciemności, rozsiadłe dookolnie odrętwiałe chałupy i zagrody. W tę pobielałą ciemność ruszył Kazimierz chwiejnym, ociężałym krokiem.<br>&lt;page nr=172&gt; W biurze komisarza