Trzeci rodzaj uczestników &lt;foreign&gt;fringe'u&lt;/&gt; to zdesperowani aktorzy-amatorzy z różnych zakątków świata, idealiści, grafomani i hochsztaplerzy sprzedający w efektownym opakowaniu egzotyczną konfekcję (&lt;name type="tit"&gt;"Medea"&lt;/&gt; &lt;name type="org"&gt;Company East&lt;/&gt;, hinduskie &lt;name type="tit"&gt;"Dance Like Man"&lt;/&gt;). Na ich spektakle trafia widz-debiutant, goszczący pierwszy raz na festiwalu, widz zagubiony, nie umiejący rozróżnić poziomu poszczególnych &lt;foreign&gt;venue&lt;/&gt; i widz-nabrany - tytułem, nazwiskiem inscenizowanego autora czy może plakatem z gołą babą lub mózgiem rozpryskanym na ścianie. <br>Oglądanie &lt;foreign&gt;fringe'u&lt;/&gt;, jak żadnego chyba festiwalu na świecie, uzmysławia, z jaką łatwością robi się teatr byle jaki. Na szczęście w tej samej chwili uzmysławia również, jak rzadką, jak trudną, jak niezwykłą rzeczą jest dobry teatr