w kieszeni i z walizką pełną brudnej bielizny oczekiwałem tej nocy pociągu do Warszawy. Taki był epilog moich marzeń o eleganckich kobietach i finansowej zasobności. Opuszczałem to miasto chyłkiem. Stojąc na korytarzu wagonu w ogromnym tłoku, wspominałem podobną ucieczkę z Warszawy przed paroma laty i pomyślałem, że człowiek jest istotą nad podziw odporną i bardzo przywiązaną do życia, choćby było najmarniejsze.<br> Teraz znowu przebiegnę szybko następne lata i postaram się zaraz przejść do ostatniego epizodu. I tak się boję, czy nie znużyłem Pana Profesora, ale trudno mi było opisać zwięźlej te wydarzenia. Po ostatnich doświadczeniach przekonałem się, że los kopie mnie nawet