w spadku de Gaulle, jest prosty do bólu: o wszystkim decyduje prezydent; rząd i parlament wcielają jego wytyczne w życie; opozycja wychodzi na ulice. Francuska polityka nie rządzi się regułą szukania kompromisów jak amerykańska czy skandynawska. Jest ON (prezydent, władza) i ONI (społeczeństwo) - w rzadkich chwilach, jak wojna w Iraku, nadający na tych samych falach.<br>Chirac, spędziwszy w salonach władzy V Republiki niemal całą młodość, pojął, że głównym zadaniem prezydenta staje się w takim układzie trwanie. Reformy, których rzecznikiem był na początku kariery, niosą ze sobą niebezpieczeństwo destabilizacji, bo każda, nawet najmniejsza zmiana wiąże się z "przełomem" wymagającym mobilizacji premiera, rządu, posłów, lokalnych notabli. Po