Konrad, który właśnie wyszedł z zaplecza, został powitany przez zebranych lekkimi, pełnymi uznania brawami.<br>- Dziękuję ci za pomoc - rzekł chłodno, gdyż jeszcze był na Aurelię obrażony.<br>Uśmiechnęła się do niego bez słowa. Miły był. Przypominał jej młodziutkiego Rimbauda z tej fotografii w albumie Journal du symbolizmie - zbuntowane spojrzenie, myślące czoło, nadąsane usta. Konrad nie oddał jej uśmiechu. Spojrzał w bok.<br>- Jakie to było ładne, synuś! - babcia Jedwabińska wzięła go za rękę, potrząsając nią po wielekroć. - Ja już tę sztukę raz widziałam, w telewizji - odgarnęła mu włosy z czoła i pogłaskała pieszczotliwie po głowie. - Ale te kukiełki to ślicznie zrobiłeś, no powiadam