Z przyzwyczajenia wciąż jeszcze nazywaliśmy ją Wyspą Pazura. Wszystko na odwrót.<br>Pożeracz Chmur schwytał i przeżuł dla Liski jakiegoś zwierzaka. Ja odmówiłem posiłku, choć obiecywał, że znajdzie dla mnie coś smacznego. Byłem wykończony i marzyłem tylko o tym, by spać. I zasnąłem głęboko, choć był jasny dzień. Pożeracz Chmur czuwał nade mną i Liską.<br>Obudziłem się osłabiony, lecz jakby mniej obolały i przytomniejszy. Pożeracz Chmur w tym czasie ozdrowiał całkowicie, czerpiąc energię z pokładów tłuszczu, a teraz był głodny jak... jak smok. Zostawił siostrę pod moją opieką i ruszył w las, by zdobyć cokolwiek nadającego się do zjedzenia.<br>"Uważaj na siebie