naszej sądzone było przetrwać nie tylko do mojego końca, lecz do końca wszystkich możliwych końców? Na szczęście nie był jeszcze czas na "Akapaliksę", jak podobno wymawiałem w dzieciństwie tytuł proroczej księgi o końcu świata.<br>Nieodwracalny, zdawałoby się, tok wypadków przerwała dyżurna siostra, trąciwszy mnie w ramię: Proszę pana! Zastrzyk.<br>Stała nade mną w szpitalnej bieli ze strzykawką w pogotowiu. Było jeszcze ciemno, ale pełnia księżycowa straciła swoją siłę. Zbliżała się godzina termometrów, szósta nad ranem.<br>W dzieciństwie nienawidziłem dorosłych pod dziecko się podszywających. Wszystko mnie w nich odpychająco irytowało: fałszywe chichy, udawane seplenienie, napastliwe zagrania ("idzie koza rogata!"). Podrósłszy nie trawiłem