frontu. Aż dziś jeszcze, po latach, samo wspomnienie dech zapiera i wydaje się to jakąś przerażającą lekkomyślnością dziejową, jakimś fantastycznym paradoksem.<br><br>Cienka była nić, która trzymała wtedy węzły Wielkiej Brytanii, lecz nie zerwała się. I co jeszcze ciekawsze, że nie zrywając się, wstrząsnęła sumieniem świata. Dopiero gdy tych niewielu spełniło nadludzkim niemal wyczynem swój obowiązek, przebudziła się reszta Imperium i zrozumiała istotę wojny; przebudziły się i Stany Zjednoczone. Wtenczas wąziuteńki był front broniony przez owych dwustu pięćdziesięciu, lecz jakże ważny, jak brzemienny w następstwa: utorował drogę dla właściwego frontu, stworzonego później przez cały świat. Frontu, idącego od Waszyngtonu poprzez Londyn do