Gęś wyglądała nieco dziwnie. Grzbiet miała spalony na węgiel wraz z pierzem, pierś zaś jakby nie tkniętą żarem. Żaden z fragmentów jej zwłok nie nadawał się do zjedzenia, acz wysiłki w tym kierunku czynione były wręcz godne podziwu. Skonsumowano zatem częściowo spalone, a częściowo surowe kartofle z wnętrza i plując nadpalonym pierzem oraz wydłubując z zębów włókna straszliwie twardego mięsa, postanowiono zakończyć ucztę. Padła wprawdzie nieśmiała propozycja dopieczenia gęsi w nowym ognisku, w tym celu jednakże trzeba było zmienić miejsce biwakowania, w okupowanej dotychczas okolicy bowiem wszelki opał został wyczerpany. Nadmiar trudności, poparty nie zaspokojonym głodem skłonił całe grono do powrotu