wydaje mi się, że tak nie jest. Myślę, że dopiero od momentu przyjęcia życia i własnego istnienia można mówić o konstruowaniu rzeczywistości i siebie samego. Jest to jakby pierwszy krok na drodze, której szlakiem prowadzi potrzeba porządku. Chodzi mi o zasadniczy stosunek do życia. I dzisiaj, gdy wśród wielu zniszczeń nadwątleniu uległa i wiara w samo istnienie, przywrócenie sił tej postawie przyjmującej życie nie wydawałoby mi się truizmem. Myślę poza tym, że z tej postawy wynikają pewne rygory moralne, jeśli szacunek dla drugiego człowieka i świadomość ludzkiej solidarności można określić pojęciem etycznej normy. Sądzę, że tak. Sądzę również, że ta miara