swoją akcję na zgęszczeniach, to znaczy - wymaga od aktora odpowiedniej gry. Tekst jest intensywny, metaforyczny, Shakespeare nieustannie operuje zbliżeniami, jak w filmie. Kochanka, zdrajca, król, uzurpator; krótka scena zbiorowa i monolog. Monolog mówiony wprost do kamery, na proscenium, do widza. Wielki monolog jak zbliżenie. Monolog, w którym myśl staje się naga. Teatralny aktor starej szkoły staje się w tych momentach bezradny. Na próżno próbuje uprawdopodobnić monolog, dalej czuje naokoło siebie całą scenę, tymczasem jest tylko on i widzowie. To jest właśnie shakespeare'owskie zbliżenie. I to jest filmowe zbliżenie. Do podobnych obserwacji prowadził również piscatorowski spektakl <name type="tit">Wojny i pokoju</>, który widzieliśmy w