taki zgiełk i ścistek,<br>Że zlękły brakiem miejsca - las dygotał wszystek!<br>Próżno Czmur się do nieba zrywał, jak zawieja -<br>Gdziekolwiek się obrócił - tam spotkał Macieja!<br>Przed nadmiarem Maciejów gdzie szukać obrony?<br>Tu - Maciej i tam - Maciej! Maciej - z każdej strony!<br>Ten go chwyta za grdykę, a tamten - za łystę.<br>Czmur nagli do ucieczki swe nogi bieżyste.<br>Już szkarłatną rzadź bytu wyplunął na jary -<br>I zmalał - i sprzyziemniał, jak właśnie kret szary.<br>Lecz - gdy w oczach mu leśna pomętniała knieja,<br>A Macieja odróżnić nie mógł od Macieja -<br>Zaklął siebie słów mgliskiem - i tak zaczął znikać,<br>By ciałem do niebytu, znikając, nawykać...<br>Trudno